Dag 10: Spokane en Coeur d'Alene

Vanuit Brewster reden we door naar Spokane, de op één na grootste stad van Washington. Bij het naderen van Spokane, ervaarden we de overgang van het rustige, verlaten landschap naar de snelle opeenvolging van exits en verkeersborden bijna als een schok. We waren het drukke stadsleven niet meer gewoon.

In de stad bezochten we het Riverfront Park, dat op een eiland in het hart van de Spokane River ligt en via een groot aantal bruggen bereikbaar is. Het gebied wordt gedomineerd door de Spokane Falls, een waterval waar je bij hoogwater van zou kunnen nat spatten. Met het mooie weer viel er veel te beleven in het park. We zagen er studenten relaxen op het gras en kinderen poedelen in de fontein. Aan de parkingang aan Spokane Falls Boulevard staat de imposante Looff Carousel, dat wegens haar ouderdom beschermd staat in een statig, modern gebouw. De carrousel met haar bontgekleurde paarden werd gebouwd door de beroemde draaimolenontwerper Charles I.D. Looff. Ze was in 1909 een huwelijksgeschenk voor zijn dochter Emma. Ik denk dat ik nog eens heel lief moet glimlachen naar papa als ik hetzelfde huwelijkscadeau wil krijgen. Verder vielen ook de bronzen hardlopers van het kunstwerk ‘The Joy of Running Together’ op. De beelden zijn een hommage aan de deelnemers van de Bloomsday Run, een loopwedstrijd die al ruim dertig jaar op de eerste zondag in mei wordt gehouden. Simon kon het niet laten om in één van de vrouwelijke atleten haar poep te knijpen.

’s Avonds arriveerden we in Coeur d’Alene, dat direct aan de oevers van het gelijknamige meer ligt. National Geographic riep Lake Coeur d’Alene uit tot één van de vijf mooiste meren ter wereld, wat niet hoeft te verbazen. Het helderblauwe meer trekt in de zomermaanden talloze amauteursporters en zonaanbidders. De watersportactiviteiten op het meer zijn dan ook eindeloos, gaande van zeilen en ‘paddle boarding’ tot klifduiken en ‘parasailing’. Mooi aangelegd is de Boardwalk rond de jachthaven, de langste ter wereld. Het brede houten plankier telt vele bankjes, waar koppeltjes ’s avonds voor een 'praatje' bij elkaar komen. We vonden het alle vier de aantrekkelijkste stad die we tot dusver waren tegengekomen.

PS: Sorry voor onze lange afwezigheid op de blog. Ik ben wat ziek geweest, waardoor ik ’s morgens en ’s avonds niet meer de fut had om te schrijven. Mama en Simon voelden zich ook niet zo denderend. Enkel papa is gespaard gebleven.